Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Sunday Reads: The Wolves of Mercy Falls, Linger by Maggie Stiefvater




 Once Grace and Sam have found each other, they know they must fight to stay together. For Sam, this means a reckoning with his werewolf past. For Grace, it means facing a future that is less and less certain.
Into their world comes a new wolf named Cole, whose past is full of hurt and danger. He is wrestling with his own demons, embracing the life of a wolf while denying the ties of a human. For Grace, Sam, and Cole, life is a constant struggle between two forces--wolf and human--with love baring its two sides as well. It is harrowing and euphoric, freeing and entrapping, enticing and alarming. As their world falls apart, love is what lingers. But will it be enough? 
http://maggiestiefvater.com/the-shiver-trilogy/linger/ )

I was so thrilled when i took in my hands Linger, the second installment of this trilogy and it certainly didn't prove me wrong. Linger is a beautifully written sequel to Shiver that introduces amazing new characters and further develops the ones we met in Shiver.

Though, i still love Sam and Grace i was glad it wasn't just those two anymore. In Linger we have the two additional perspectives of Cole and Isabel. It was very interesting to see the situation through their eyes too. But still it wasn't confusing at all, because each character's voice was so distinct that you immediately knew who was speaking.

Cole is the new wolf in this book. He was a suicidal rock star who chose to become a wolf, in order to lose himself and get away of his dark past.  I really liked his character, even though he came off  as a jerk most of the time, as the story goes you can see him grow and actually care about others!

As for Isabel, though we met her briefly in Shiver, becomes much more important in Linger. She started as a frenemy in the first book but here you can see her character evolve and she actually becomes a really valuable friend to Sam and Grace. I loved Isabel so much in this book because while she was bossy, she was exactly what Sam and Grace needed.

Isabel and Cole are more complex than Sam and Grace, flawed with lots of hurt and pain in their pasts. But they are not such polar opposites from them that they have nothing in common. As a matter of fact, they compliment each other nicely, when one is weak the other is strong, when one is impulsive the other is controlled.

Also, i really liked the interaction between Cole and Isabel. Though, they frequently drove each other crazy, and while they both were too damaged to handle a real relationship, it's obvious that there is something there! They share something deeper than just attraction. 

Overall, i liked Linger but i still think Shiver was a little better. I found Linger a bit too slow for the most part - not that Shiver was much more fast paced - but, that didn't stop me from wanting to continue reading and see what's going to happen. For me Linger is more of a cool-down, a bridge between the first and the last book. In my opinion, the reader can see from the begining how this book is going to end but this doesn't mean he will be less affected by the huge cliffhanger at the end. But, believe me if you loved Shiver you will like Linger too!

Here is my review on the first book!

 Η Γκρέις και ο Σαμ ξέρουν καλά ότι πρέπει να παλέψουν για να μείνουν μαζί.

Για τον Σαμ, αυτό σημαίνει το ξεκαθάρισμα με το παρελθόν του ως λυκάνθρωπου.

Για την Γκρέις, την αντιμετώπιση ενός μέλλοντος που γίνεται όλο και πιο αβέβαιο.

Στον κόσμο τους έρχεται ένας νέος λύκος με το όνομα Κόουλ. Το παρελθόν του είναι γεμάτο πόνο. Παλεύει με τους δικούς του δαίμονες αγκαλιάζοντας τη ζωή του λύκου, ενώ αρνείται κάθε ανθρώπινο δεσμό.

Για την Γκρέις, τον Σαμ και τον Κόουλ, η ζωή είναι μια συνεχής μάχη μεταξύ δύο δυνάμεων - του λύκου και του ανθρώπου. Καθώς ο κόσμος τους καταρρέει, η αγάπη είναι το μόνο που μένει σταθερό. Είναι, όμως, αρκετή;

( http://www.patakis.gr/viewshopproduct.aspx?id=598193 )




Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη όταν πήρα στα χέρια μου την Άπνοια, το δεύτερο βιβλίο αυτής της τριλογίας, και ευτυχώς δεν με απογοήτευσε. Η Άπνοια είναι η καλογραμμένη συνέχεια του Ρίγους, που μας συστήνει καινούριους ήρωες και αναπτύσσει περισσότερο αυτούς που γνωρίσαμε στο προηγούμενο βιβλίο.

Παρόλο που ακόμα απολαμβάνω τον Σαμ και την Γκρέις, χάρηκα όταν είδα ότι σε αυτό το βιβλίο δεν ήταν και πάλι μόνο οι δυο τους. Στην Άπνοια προστίθενται οι αφηγηματικές οπτικές γωνίες του Κόουλ και της Ιζαμπέλ. Ήταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις την εξέλιξη των γεγονότων και από την πλευρά τους. Αλλά και πάλι δεν ήταν καθόλου ενοχλητικό, καθώς η φωνή του κάθε χαρακτήρα είναι τόσο ξεχωριστή που αμέσως καταλαβαίνεις ποιος μιλάει.

Ο Κόουλ είναι ο νέος λύκος σε αυτό το βιβλίο. Ήταν ένας αυτοκαταστροφικός ροκ σταρ με τάσεις αυτοκτονίας, που επέλεξε να γίνει λύκος για να χάσει τον εαυτό του και να ξεφύγει από το σκοτεινό παρελθόν του. Μου άρεσε πολύ σαν ήρωας, παρά το γεγονός ότι στο περισσότερο μέρος του βιβλίου δίνει την εντύπωση ενός βλάκα που ενδιαφέρεται μόνο για τα προβλήματά του... καθώς η ιστορία εξελίσσεται βλέπεις τον χαρακτήρα του να ωριμάζει, να βελτιώνεται και αρχίζει να ενδιαφέρεται για τους άλλους.

Όσον αφορά την Ιζαμπέλ, την οποία γνωρίσαμε ελάχιστα στο Ρίγος, εδώ στην Άπνοια αποκτά ένα πιο σημαντικό ρόλο. Στο πρώτο βιβλίο ξεκίνησε σαν εχθρός που προσποιούταν τη φίλη, όμως τώρα είναι  πολύτιμη  για τον Σαμ και την Γκρέις. Λάτρεψα την Ιζαμπέλ σ'αυτό το βιβλίο, γιατί μπορεί να είναι αυταρχική είναι όμως αυτό ακριβώς που χρειάζονται οι δύο βασικοί ήρωες.

Η Ιζαμπέλ και ο Κόουλ είναι περισσότερο πολύπλοκοι από τον Σαμ και την Γκρέις, έχουν τα δικά τους ελαττώματα και ο καθένας έχει πίσω του ένα παρελθόν γεμάτο πόνο. Δεν είναι όμως τόσο διαφορετικοί από αυτούς ώστε να μην έχουν τίποτα το κοινό. Για την ακρίβεια, αλληλοσυμπληρώνονται πολύ όμορφα, εκεί που ο ένας είναι αδύναμος ο άλλος είναι δυνατός, εκεί που κάποιος είναι παρορμητικός ο άλλος είναι συγκρατημένος.

Άλλο ένα στοιχείο που μου άρεσε πάρα πολύ είναι η σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ του Κόουλ και της Ιζαμπέλ. Παρόλο που συχνά τρελαίνουν ο ένας τον άλλο και ενώ και οι δύο είναι πολύ διαλυμένοι ψυχικά για να μπορέσουν να αντέξουν μια πραγματική σχεση, είναι φανερό ότι κάτι υπάρχει ανάμεσά τους. Μοιράζονται κάτι πολύ βαθύτερο από απλή έλξη.

Γενικά, η Άπνοια μου άρεσε αρκετά, αλλά ακόμα θεωρώ ότι το Ρίγος ήταν λίγο καλύτερο. Το συγκεκριμένο βιβλίο μου φάνηκε αρκετά αργό - όχι ότι το πρώτο είχε πολύ γρηγορότερο ρυθμό - αυτό όμως δεν με σταμάτησε από το να θέλω να συνεχίσω να το διαβάζω για να δω τι θα συμβεί παρακάτω. Για μένα η Άπνοια είναι πιο πολύ κάτι σαν γέφυρα μεταξύ του πρώτου και του τελευταίου βιβλίου. Κατά τη γνώμη μου ο αναγνώστης μπορεί να καταλάβει από την αρχή πως περίπου θα καταλήξει το βιβλίο, αλλά και πάλι αυτό δεν σημαίνει ότι θα επηρεαστεί λιγότερο από το τέλος του, που σε αφήνει μετέωρο, να αναρωτιέσαι τι θα γίνει στη συνέχεια. Αλλά, πιστέψτε με, αν σας άρεσε το Ρίγος σίγουρα θα απολαύσετε και την Άπνοια!

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε την κριτική μου για το πρώτο βιβλίο!



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου